روستای ابیانه

روستای ابیانه یکی از بلند ترین نقاط مسکونی ایران و از توابع بخش مرکزی شهرستان نطنز در استان اصفهان است. این روستا در 40 کیلومتری شمال غربی نطنز، در دامنه کوه کرکس است که ارتفاع آن از سطح دریا 2222 متر می باشد. روستایابیانه با آب و هوای معتدل، دارای موقعیت طبیعی مساعد ، معماری بومی و بناهای تاریخی پُرتنوع است که گردشگران زیادی را به خود جذب کرده است . روستای ابیانه در تاریخ 30 مرداد 1354 با شماره ثبت 1089 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

علت نام گذاری ابیانه

مردم محلی ابیانه در قدیم به این منطقه ویونا می گفتند که وی در زبان آن ها به معنای بید و ویانه به معنای بیدستان است.علت نام گذاری این روستا این بوده که این روستا در سابق بیدستان بوده و در طول زمان، ویونا به اویانه و سپس به ابیانه تغییر یافته است.

تاریخچه ی ابیانه

محققان و باستان شناسان بر این باورند که این روستا، حدود 1500 سال قبل به وجود آمده و یکی از مکان های تاریخی کشور ایران است که شهرت جهانی پیدا کرده است. بر اساس تحقیقات باستان شناسان، عمارت های کهن روستای ابیانه در دوران حکومت های سلجوقیان، قاجاریان، ساسانیان و صفویان طراحی و ساخته شده اند.

اداره ی سرشماری در سال 1360 تعداد خانه های باقی مانده در روستای ابیانه را 500 عدد اعلام کرد که همه ی آنها در قسمت شمال رودخانه ای زیبا به نام برزرود، ساخته شده اند.

جمعیت ابیانه

روستای ابیانه که در دهستان برزرود قراردارد ، براساس سرشماری در سال 1390، جمعیت آن 294 نفر (173خانوار) بوده است.

شرایط آب و هوای و اقلیمی ابیانه

روستای ابیانه دارای آب و هوایی معتدل است واقلیم دره ابیانه، ترکیبی از آب و هوای مدیترانه ای است.

بیشترین دما و کمترین دما در روستای ابیانه

متوسط بیشترین دما به ماه تیر و متوسط کمترین دما به ماه دی اختصاص دارد. در این منطقه، از اواخر دی ماه به تدریج از برودت هوا کاسته می شود ولی به محض رسیدن بهار، گرما به شدت افزایش پیدا می کند. از اواخر تیرماه نیز به تدریج از میزان دما کاسته می شود؛ بدین ترتیب در هر سال دو دوره مشخص افزایش و کاهش دما مشاهده می گردد.

میزان بارندگی برف و باران در ابیانه

در این منطقه اساساً بارندگی در فصل زمستان انجام می گیرد و اغلب به صورت ریزش برف است. بر روی دامنه کوههای مرتفع، برف تا فصل بهار نیز دوام می آورد ولی در تابستان هیچ بارشی صورت نمی گیرد.

زبان مردم ابیانه

مردم ابیانه به زبان فارسی با لهجه خاص ابیانه ‏ای صحبت می کنند که با لهجه‏ های دیگرمناطق تفاوت اساسی دارد. مردمان این دیار از لباس سنتی استفاده می کنند و در حفظ آن تاکید و تعصب از خود نشان می ‏دهند.

پوشش مردم ابیانه

زنان ابیانه از پارچه های گلدار و رنگارنگ برای خود پیراهن بلندی می دوزند و استفاده می کنند ، همچنین زنان این روستا چارقدهای سفید رنگی دارند و مردان نیز از شلوار گشاد و درازی از پارچه سیاه استفاده می کنند.

غذاهای ابیانه

ابیانه ای ها زبان به خصوصی دارند پس نام غذاهایشان علاوه بر متفاوت بودن، کمی عجیب است.غذاهای مردم ابیانه،به علت متفاوت بودن زبانشان نام های عجیبی دارند . غذاهای این مردم برگرفته از کویر و حاشیه کویر ایران هستند که سالم، طبیعی، ساده و بسیار خوش طعم هستند.غذای رسمی مردم ابیانه، گِپا نام دارد که از ذرت خرد شده و موادی دیگر تهیه می شود.

غذای دیگر مردم ابیانه قرمه است که به زبان ابیانه ای به آن قلیه می گویند وعمدتا با گوشت گوسفند قربانی پخته می شود .کاروانی نیز غذای دیگر مردم ابیانه است که شبیه کله جوش است که با کشک ساییده، نعناع و پیاز داغ می پزند.

معماری خانه های ابیانه

خانه های روستای ابیانه مربوط به سه دوره سلجوقیه، صفویه و قاجاریه می باشند و بیشتر خانه ها صورت پلکانی روی هم قرار دارند و به شکل مکعب با درب و پنجره مشبک چوبی ساخته شده اند .

ساختمان های کهن روستا در شیب دامنه کوه با پوششی از خاک سرخ رنگ دیده می شوند که هر چه این خاک سرخ، باران بخورد محکم تر می شود.

ابیانه روستایی چند طبقه است که تمامی خانه های روستا بر روی دامنه پر شیبی در شمال رودخانه برزرود بنا شده ، به صورتی که پشت بام خانه های پایین دست، حیاط خانه های بالا دست را به وجود آورد است و هیچ دیواری هم آن ها را محصور نمی سازد. خانه غلام نادر شاه و خانه نایب حسین کاشانی از خانه های قدیمی ابیانه هستند.

شغل مردم ابیانه

شغل بیشتر مردم ابیانه دامداری، باغداری و کشاورزی است که به سبک های قدیمی مدیریت می شود. آب مورد نیاز برای زمین های کشاورزی و باغ ها در روستای ابیانه از طریق هفت قنات تأمین می شود.

محصولات کشاورزی ابیانه سیب زمینی، گندم، جو و میوه هایی از قبیل زردآلو، گلابی، سیب و گردو است.

یکی دیگر از شغل های مردم ابیانه قالی بافی است که با استقبال فراوان مردم این روستا حدود 30 کارگاه مخصوص بافتن قالی طراحی و ساخته شده است.

در سال های دورنیز ، بافتن گیوه در میان زنان این دهکده رواج داشته و از این طریق، درآمد کسب میکرده اند، ولی با گذر زمان این هنر از بین رفته است.

زیارتگاه های ابیانه

روستای ابیانه دو زیارتگاه در جنوب روستا دارد که یکی مرقد شاهزاده عیسی و شاهزاده یحیی است که به گفته اهالی، فرزندان امام موسی کاظم بوده ‏اند .

زیارتگاه دیگر ابیانه قدمگاه نامیده می‏شود.ازمکان های دیدنی دیگر ابیانه خانه غلام نادرشاه و خانه نایب حسین کاشی است.

آتشکده ابیانه

یکی از قدیمی ترین آثار ابیانه آتشکده ای است که آن را نمونه ای از معابد زردشتی می دانند که در دوران ساسانی ساخته شده است و مانند سایر آثار باستانی در سراشیبی قرار دارد ،در گذشته در مرکز آتشکده همیشه آتش که توسط ذغال سنگ افروخته می شده، روشن بوده و در کنار استفاده مذهبی، برای راهنمایی کاروان ها هم از آن استفاده می شده است.

آتشکده ابیانه از هر طرف روستا قابل مشاهده است و مصالح به کاررفته در ساخت آن سنگ و ملاط ساروج است ، از طبقه زیرین آتشکده تنها 1 سالن کوچک به جا مانده و طبقه دوم که محل برگزاری مراسم مذهبی بوده است.

سوغاتی های روستای ابیانه

مهمترین سوغات ابیانه انواع زیورآلات دست ساز مثل گردنبند و دستبند است وآویزهای تزیینی دیواری، قالی و گیوه از دیگر صنایع دستی روستا هستند.

از سوغاتی های خوراکی پر طرفدارابیانه می توان از لواشک نام برد که طرفداران زیادی دارد. لبنیات ابیانه هم بسیار مرغوب است و در کنار گردو، بادام، سیب و آلو از دیگر سوغات این روستای تاریخی به شمار می آیند.